Stationsplein Leiden

rehabilitatie voormalig kantoorpand Leiden
2012-2013

                              de opdracht

Het voormalige kantoorpand tegenover het station van Leiden maakt deel uit van één groot gebouw die evenwijdig aan het spoor de bebouwingswand van het Stationsplein vormt.

Het is een vroeg jaren 60 gebouw in de stijl van de wederopbouw, gebouwd op de plek waar door een misbombardement de bebouwing in WOII verloren is gegaan.

Tot ongeveer 1995 was het in gebruik als administarief centrum van de RUL. Sindsdien stond het op het grootste gedeelte van de begane grond na, waar een supermarkt was en is gevestigd, leeg. Het pand maakt een verloederde indruk.

In 2010 kochten Ymere en de NS gezamenlijk het gebouw met het idee het na gereedkomen van het stedebouwkundig plan voor het stationsgebied te vervangen door nieuwbouw tbv bedrijfsruimten in de plint en appartementen op de verdiepingen.

In eerste instantie bestond de opdracht eruit het gebouw aan te passen voor een periode van ongeveer 5 jaar voor gebruik als studentenwoningen. De buitenkant diende er aantrekkelijker uit te zien in afwachting van de sloop.

Gaandeweg de planvorming bleek de minimaal noodzakelijke investering voor tijdelijk gebruik een langere exploitatietermijn noodzakelijk te maken.

Daarnaast zorgde de veranderde economische omstandigheid voor heroverweging van de plannen.

Begin 2013 besloot Ymere zich uit het projet terug te trekken. Uitvoering van het gemaakte plan werd daarmee onmogelijk.

het ontwerp

Zoveel als mogelijk is gebruik gemaakt van de bestaande strukturen, wanden, kolommen en schachten.

De twee vleugels van het L-vormige gebouw zijn toegankelijk via een glazen trappenhuis en twee liften.

De lange vleugel is bestemd voor studentenhuisvesting; 6 groepen met ieder 15 eenheden. Het plan voor de korte vleugel bestaat uit 46 kantoorunits van verschillende grootte. Tegenover de liften worden de twee gebruikersstromen gescheiden door een niet tot het plafond doorlopend scherm, op de begane grond worden de studenten en kantoor-gebruikers gescheiden door een eigen toegangsdeur en een eveneens niet tot het plafond doorlopende gekromde wand van houten latten van verschillende diktes en lengtes.

Op straatniveau wordt de bestaande kleine entreehal vervangen door een grotere en hogere glazen uitbouw, in aanzicht begrensd door het om de hoek doortrekken en deels verhogen van de bestaande luifel. De plattegrond van de entree vult de schuine hoek gericht op het plein waardoor het visueel opvallender en aantrekkelijker wordt.

Gezocht is naar een verandering van de entree die de mindere kanten van de oorspronkelijke entree verbetert en tegelijkertijd niet disharmonieert met de oorspronkelijke functionele architectuur.

Het ontwerp kwam tot stand ism Niels de Jong, architect te Amsterdam.

kleuren

Na een intensieve discussie met de afdeling ‘stationsgebieds-ontwikkeling’ werd het door ons eerder gemaakte en reeds vergunde kleurenplan gewijzigd. Gepoogd is om het door bureau Maxwan in opdracht van de gemeente gemaakte beeld-kwaliteits-plan (BKP) voor dit gebied, gericht op nieuwbouw te interpreteren t.b.v het bestaande YNS-gebouw. In het BKP wordt een sokkel omschreven, ‘stevig op de grond, tastbaar en intiem. De bovenbouw contrasteert met de sokkel en materialen zijn warm en (-de bovenbouw-) licht van kleur.’ Dit resulteerde in een kleurenplan waarbij de bestaande plint visueel verhoogd wordt door het donker rood kleuren van de onderste betonnen rand van de 1^e verdiepingsvloer. De welstand beoordeelt het nieuwe plan niet in strijd met redelijke eisen van welstand maar geeft wel de suggestie deze onderste strook ‘niet in een donkerrode keur te schilderen maar in een lichtgrijze kleur, zodat deze strook ook qua kleur onderdeel wordt van de flatgevel en de verspringende luifelrand het in het oog springend en verbindend element wordt.’ Zo zijn we toch weer terug bij de uitgangspunten van ons eerste plan.